கர்ணன்: பார்ப்பனீய சூழ்ச்சிகளின் அம்புகளைத் தன் மார்பில் தாங்கியவன்

ஒரு பேருந்துப்பயணம். பொழுதைக்கழிக்க பேருந்து வீடியோவில் எந்தப்படத்தைப் பார்க்கலாம் என்ற பலரின் பலவித ஆலோசனைகளுக்குப் பிறகு கர்ணனைப் பார்க்கலாம் என்ற ஒரு மனதான முடிவுக்கு வந்தோம். புதிய வண்ணங்கள் ஏறிய கர்ணன் திரைப்படம். 1964 - ல்  வெளிவந்த திரைப்படம். சிவாஜி கணேசன், சாவித்திரி, தேவிகா, என்.டி.ராமாராவ் ஆகியோர் நடித்திருக்கின்றனர். 

மிகவும் முக்கியமான விடயம், முழுப்படமும், கர்ணன் என்ற முழு குணச்சித்திரமும் பார்ப்பனர்களுக்கு எதிராக, எந்தவிதத் தயக்கமுமின்றி சொல்லப்பட்டிருப்பது தான்! பார்ப்பனீய மனம் எத்தகைய தந்திரமான சூழ்ச்சியான அமைப்புகளைக் கொண்டு இயங்கும் என்பதைத் தெளிவாகவும், நேர்த்தியான திரைக்கதை அமைப்பாலும் சித்திரித்திருக்கின்றார், படத்தின் இயக்குநர், பி. ஆர். பந்துலு. சமீபத்தில் அந்த படம் மீண்டும் திரைக்கு ஏறி, நில்லாமல் ஓடிக் கொண்டிருக்கிறது! இவ்வெற்றிக்கு நிறைய காரணங்களைப் படத்தில் காணமுடிகிறது.

கர்ணன் என்னும் கொடையாளன், என்பவன் இம்மண்ணின், மக்களின் குறியீடாக இருக்கிறான். செஞ்சோற்றுக்கடன் தீர்க்கும் நன்றியுணர்வு, இல்லையெனாது கொடுத்தல், மான உணர்வு, துன்பம் தாங்குதல், மதிநுட்பம், வெளிப்படையான குணங்கள் என கர்ணன் உயர்ந்து கொண்டே போகிறான். சிவாஜி கணேசன் தன் அசாதாரண நடிப்பால் கர்ணன் எனும் ஒற்றை மனிதனுக்கு சற்றும் சளைக்காமல்  பேருருவம் கொடுக்கிறார்.

ஒரு தேரோட்டியின் மகனாக வளரும் கர்ணன், இயல்பில் சூரியனின் மகன். அவனுக்கு இயல்பாக அமைந்த தீரங்கள் எப்படி அவனிடமிருந்து பொய்வேடங்களாலும், சுயநலத்தாலும் கொஞ்சம் கொஞ்சமாகப் பறிக்கப்படுகின்றன என்பதும், தான் பிறந்த குலத்தைக் காரணம் காட்டித் தனக்கு மறுக்கப்பட்ட கலைகளையும் வீரங்களையும் அவன் வேட்கையுடன், சிரமங்களுடன் எப்படி அவன் கற்றுக் கொண்டான் என்பதும், அவையெல்லாம்  அவனுக்கு உபயோகப்படாமல் போகுமாறு பார்ப்பனீய உலகம் எப்படி அவனிடமிருந்து சூறையாடியதும் என்பதும் தான் கர்ணன் என்ற காவிய கதாபாத்திரம்.

சாதியின் துல்லியமான ஒடுக்குமுறை வெளிப்படையாகப் புலனாகிறது. கர்ணன் உயிருக்குப் போராடும் நிலையிலும் அவனுடய உயிரையும் தானதர்மங்களால் உண்டான களிப்பையும் கூட விட்டுவைக்காமல் அந்தணவேடம் ஒன்று வந்து வாங்கிச் செல்கிறது.

ஒவ்வொரு நிலையிலும் கர்ணனிடமிருந்து வஞ்சகத்தால் சத்தியத்தின் மேல் சத்தியங்கள் பெறப்பட்டு, அவன் உடைமைகள் எல்லாம் அபகரிக்கப்படுகின்றன. இந்த சூழ்ச்சிகளையும் வஞ்சகங்களையும் அறிந்திருந்தும் கர்ணன் தன் நல்ல குணங்களை இழக்காமல் இருப்பதும், தன் துணிவின் மீது நம்பிக்கை கொள்வதும் கர்ணனைத் தொடர்ந்து கொண்டிருக்கும்  நம்மை அவனுடன் இரண்டறப் பிணைக்கிறது.

பஞ்சபாண்டவர்களும் கெளரவர்களும் ஏன் கிருஷ்ணனும் சந்தர்ப்பங்களுக்கு ஏற்றபடி தம்மை மாற்றி மாற்றிப் பேசிச் சமாளிக்கும் போது, கர்ணன் தன் வெற்றுக் கைகளுடன் சந்தர்ப்பத்தின் கைதியாகி நிற்கிறான். போர்க்களத்தில் கையாளப்படும் வியூகங்கள் போல கர்ணன் என்னும் சூரியனின் மகன் மீது, தேரோட்டியின் வளர்ப்பு மகன் மீது, இயல்பிலேயே கொடையுள்ளம் கொண்டவன் மீது, சொன்ன சொல் தவறாதவன் மீது  எல்லா வியூகங்களும் கையாளப்படுவது எந்தச் சிரமமும் இல்லாமல் அற்புதமான வசனங்களால் சொல்லப்பட்டிருக்கிறது. படத்தின் திரைக்கதை அமைப்பு, பார்ப்பனீய அமைப்பைத் தெளிவுபடுத்துவதையே முழு நோக்கமாகக் கொண்டு அமைந்திருக்கிறது.

ஒவ்வொரு ஐந்து நிமிடத்திற்கு ஒருமுறையும் பாடலும் இசையும் எழும்பி, 'கர்ணன்' எனும் மனிதக் குறியீட்டைப் புரிய வைக்க உதவுகின்றன. பாடல்களில் வரும் ஒவ்வொரு சொல்லின் ஆழத்திலும் சாதியை மறுக்கும் நுட்பம் பொதிந்திருக்கிறது. இத்தனைக்கும் வணிகத் தளத்தில் இயங்கி வசூலை அள்ளிய படம்!  சமயம் வாய்த்தால் மீண்டும் ஒரு முறை பார்த்துவிடுங்கள்!

குட்டி ரேவதி

Language is the One Tool that can Liberate Women’s Bodies: Kutti Revathi

Posted by spark_editor on Aug 5, 2012 in August, Social Lens, Vani Viswanathan, Voices of the Month | 0 comments

In an interview to  Vani Viswanathan, poet-feminist-activist Kutti Revathi opens up on what prompted her to write poetry, her focus on the woman’s body as a means of fighting against the patriarchal Tamil society and her contribution to the Tamil literary space through her publication Panikkudam.

Kutti Revathi (Dr. S. Revathi) has been an important Tamil voice in the feminist space in India, dealing with the politics of the female body through poetry, her chosen literary form. Some of her poems, such as “Mulaigal” (Breasts), have achieved iconic status all over the world. Mulaigalattracted its fair share of controversy from the conservative Tamil literary society that accused her of being sensationalist and explicit, and threats including that such poets ‘should be burnt’ were prevalent. To offer other young writers a space to air their views, she has founded and edits a feminist journal, Panikkudam, and helps younger women poets to publish their work through her publishing house. Trained in Siddha Medicine, Kutti Revathi is also a filmmaker and engages herself actively in issues of caste and violence against women.

 

Kutti Revathi

A poet, filmmaker, activist, and qualified in Siddha Medicine. How does Dr. Revathi manage to do it all?

The present social condition demands us women writers to be a lot of things at once. Earlier, writers had the privilege to be only writers, because they were from the upper class or upper caste, or similar such sophisticated strata of society. No situation would have asked them to be more than writers. For them, writing was just a hobby. But for us, women writers of the 21^st century, especially those from the marginalised communities, the demands are higher: many of us belong to the first generation of those communities getting a command over the language through education. So for us, the need of the hour is to write down all the memories, issues, demands and untold stories that were boiling within us all these years, without a way to express them.

Training to be a doctor in Siddha medicine, for which the syllabus is completely in Tamil, enriched my understanding of the language as a social tool, making it the obvious choice for my poetry. Medicine gave me a complete understanding of women’s biology, and with the help of poetry, I am able to construct the political body that I am allowed to live or to demand in the society.

Currently, I am also working as the scriptwriter for a film that is going to be released in December. I think I need to go beyond this to fully realise the demands of various women’s issues and how I can address them.  There is still a long way to go! I could make my career out of being a medical practitioner, poet, filmmaker and activist all at the same time as I believe they are all interconnected, directly or indirectly. That is how I am able to manage. My focus is simple: we need to liberate women’s bodies from the constraints that the social set up has created.

What would you say was the most important reason you were inspired to write?

The most important reason is the opportunity I got to understand the human body from a medical and scientific perspective, and how the opportunity for me to express the same knowledge of bodily things was denied, thanks to the stigma that surrounds the discussion of a woman’s body in our society.

Though I had been a voracious reader of classic and modern literature, I never thought I would be an active writer, because my passion then was in working as a physician to help women understand their body in the aspects of health and illness.

The reality is that as a woman, you can study well. You can raise yourself to the top-most position in society. But the stigma that is forced on you cannot be erased wherever you go. The need and the urge to fight will be cruising through your body all the time.

Though I was engaging in many kinds of social activities, I realised that only writing could subside the aggression in me and make me calm enough to derive strength to penetrate into the constructs of society to expand the space for women. This made me focus on writing more!

Your poetry is bold, and you do not shy away from openly talking about a woman’s body. What prompts you to take this approach?

Lots of things, but most importantly, it was the studying and travelling I did around the country to understand caste violence against women. It is a form of violence that is more hurtful and prevalent than domestic violence and others forms of violence against women.

And it mostly goes unrecorded. I could see every layer in society engaging in guilt-free violence against women, saying that women belong to the lower caste. But their bodies are exploited for the welfare of the country the most. Their physical power and beauty of their body are all amazing sources of energy. But they are used only as labour! That inspired me to take this approach to write and talk about women’s body.

While people have misunderstood that you write ‘shocking’ things to attract attention to yourself, what are your thoughts about using shock value as a reminder that women ought to have their rightful space in society?

People can call it ‘controversial’ or ‘shocking’. They call it so because our society’s patriarchal structure is very much a Hindu construct. They praise the country with the words Vande Maataram (I bow to thee, Mother), but they will not respect women; they follow the writings in Manu Smriti blindly or uphold aspects of Hindu religion that declare women untouchables by birth. Over centuries, women have not been allowed to utter a word in public, not to learn anything, celebrate their sexuality and body – not to perceive themselves as human beings at all. It is very much a strategy of men of the upper caste who are very used to inculcating Hindu values and practices into the people of the soil. Over time, I have come to understand the various strategies they employ to this end. Using tags such as ‘shocking’ is also a part of this strategy. As the attacks, abuses and conflicts increase, I become stronger. It helps me unravel society’s hidden agenda behind their opposition. It encourages me to continue writing.

Your poetry did certainly conflict with many writers’ opinions on what should and should not be covered in Tamil writing, by a woman that too. One such opinion came from a well-known lyricist in Tamil cinema, himself reputed for the risqué nature of his lyrics. Why is there such a conflict in Tamil – or should I say Indian? – society about how women are perceived vs. how women (are allowed to) perceive themselves? Why is our society so intent on controlling sexuality – be it in writing or the way women dress or their access to public spaces, among other things – when we are ok with seeing it ooze through our media and cinema?

Men – and that particular lyricist you have mentioned – are against women writing because they think we are against culture, Tamil culture in particular. Ironically, Sangam poetry and literature, and women poets of those times, were open about sexuality. Also, they saw their body as the door to the universe and their only asset. Ironically, the Dravidian political leaders and writers who glorify those poets with a political agenda are against the contemporary writing of women.

Cinema and print and visual media have exploited the female body in all possible ways and made it a highly insensitive and sexualised object. Our writings claim the sexual power of women that has been lost through these highly exposed and wrongly-expressed forms. We live in a period where images are extremely important. Images convey highly important information, but they are also very poisoned. Images are given to the society as opium, as Deluze mentioned, so that the society is not awakened. It is the same with dress codes. The country changes culturally as man changes. We cannot wrap eight feet of cloth around our body all through the day and manage our chores or give in to the demands of creative work. I strongly feel that chauvinistic men are alright with exposing the woman’s body in ways they want, but not in the way we want to express. There is a lot of difference between these two.

How do you see your writing as helping you negotiate through our society and its structures of oppression?

Writing definitely helps any woman because language is a very strong tool for the fight against this oppressive society. It can help her discover, explore and construct her own body with all its strengths. Our body is an expanse with abundant power, which women are not allowed to enjoy and experience on any level. This oppression has been driven in subliminally. With language, which can help us find the strength lodged in our own bodies, we can root this oppression out entirely. I maintain that language is the one tool that can liberate women’s bodies. Also important is women’s intellect, which is not at all allowed to evolve or to be utilised for the welfare of mankind. Our thinking has to be allowed to grow by liberating the body from social constraints. There is actually a strong political role to women’s creative writing. It is not direct and immediate. It is very indirect, and very serpentine, but very impactful! I am not who I was when I was not writing. I realise now what happiness is for a woman and what a healthy body and mind mean to a woman like me. Again, I still have a long way to go!

Could you tell us more about your publishing house and your magazine Panikkudam?

I started a publishing house, which I am happy to say has  published more than a dozen poetry collections of upcoming poets, as well as from the popular woman poets of Tamil. In addition to this, I am publishing a magazine called ‘Panikkudam’ (Placenta). Through this magazine, I want to engage young women writers by publishing their early works that are not given space and respect in the public literary floor.

I find publishing itself a form of activism for the writers who write about their bodies. After my ‘Breasts’ anthology, I couldn’t get my poems published anywhere. But the urge to write and publish was so strong in me, and I was desperately looking for an empty white space to fill my poems with. Panikkudam satisfied both my personal and social need.

Actually, it was like planting paddy seedlings in a vast wet field. I always feel rejuvenated when I publish a new, young poet’s collection. It makes me feel connected to the contemporary linguistic world and makes sure I am not dog-eared and worn out.

Finally, do you see a change in attitudes towards women’s writing in Tamil Nadu since when you began?

Yes, very much so! A decade of our poets’ struggle has changed a lot of things in the social and the political domain. Women have been coming into modern writing continuously and they take its values more seriously. Though male writers continue to be against our notions about our body, I can see that the coming generation’s realisation of women’s body and its sexuality are changing in a broader way. Women writers have introduced a political vocabulary that is capable of engaging common women in interpreting oppressive social customs. They will always function like keys to doors that lead us from darkened perceptions that our body is mysterious and evil, into illuminated perceptions that our body is actually an intellectual, biological space. Even a few days back, I got an anonymous letter threatening me to stop writing. But for us women, once the body is awakened through the power of intellect, there is no stopping the creativity, is there?

முலைகள் முலைகள்சதுப்புநிலக் குமிழிகள் பருவத்தின் வரப்புகளில் மெல்ல அவை பொங்கி மலர்வதை அதிசயித்துக் காத்தேன் எவரோடும் ஏதும் பேசாமல் என்னோடே எப்போதும் பாடுகின்றன விம்மலை காதலை போதையை…. மாறிடும் பருவங்களின் நாற்றங்கால்களில் கிளர்ச்சியூட்ட அவை மறந்ததில்லை தவத்தில் திமிறிய பாவனையையும் காமச்சுண்டுதலில் இசையின் ஓர்மையையும் கொண்டெழுகின்றன ஆலிங்கனப் பிழிதலில் அன்பையும் சிசு கண்ட அதிர்வில் குருதியின் பாலையும் சாறெடுக்கின்றன ஒரு நிறைவேறாத காதலில் துடைத்தகற்ற முடியாத இரு கண்ணீர்த்துளிகளாய்த் தேங்கித் தளும்புகின்றன. - குட்டி ரேவதி

Breasts(‘Mulaigal’ in Tamil by Kutti Revathi)Breasts are bubbles, risingIn wet marshlands I wondrously watched- and guarded- Their gradual swell and blooming At the edges of my youth’s season Saying nothing to anyone else, They sing along With me alone, always: Of Love, Rapture, Heartbreak To the nurseries of my turning seasons, They never once failed or forgot To bring arousal During penance, they swell, as if straining To break free; and in the fierce tug of lust, They soar, recalling the ecstasy of music From the crush of embrace, they distil The essence of love; and in the shock Of childbirth, milk from coursing blood Like two teardrops from an unfulfilled love That cannot ever be wiped away, They well up, as if in grief, and spill over - translated by N. Kalyan Raman

இன்னும் சில கவிதைகள் - இம்மாத உயிர் எழுத்து இதழில்!

1. தேன் கூடு

இலட்சம் அறைகளாய் பெருக்கம் பெற்றிருக்கிற

தேனீக்களின் கூட்டில் இனிமையின் ரசம் பேருருக் கொண்டு

அடையாய்க் கூடாய் அந்தரக் கிளையில் தொங்குகிறது

கீழே அதை மாந்து நிற்பவனின் நெஞ்சில் 

எட்டாத உயரத்தின் ஓர் ஆசையாய் ஊசலாடுகிறது

இத்தேன் கூட்டைச் சுமந்து அலையும் 

என் பேருவகையை ருசிக்க வந்தவனையும் 

கூட்டில் ஓர் அறையாக்கி அணைத்துக் கொள்கிறது

அவன் மகரந்தத்தையும் தேனாக்கித் தின்கிறது 

அவன் வியர்வையையும் நாநுனியில் இனிப்பாக்கிக் களிக்கிறது

உயிரைக் கோதும் இலட்சம் ஈக்களின் எண்ண மூட்டத்தில்

கூட்டின் அறைகள் பெருகிக் கொண்டே இருக்க

எலும்புகளுக்கு இடையே புகைச்சுருள்களாய்

அவனுக்கான பாடல் கூவலுடன் எழும்புகிறது

உயிரின் இனிய வேதனை சொட்டுச் சொட்டாய்

காலத்தின்  பாறைகளில் துளிர்க்கிறது

அதன் அனுபவத்தை கையேந்திப் பருகிட

அருகில் வந்தவனுக்கு கையில் அள்ளித் தருகிறது

ஒவ்வொரு அறையையும் நிமிண்டும் சுவையின் குறுகுறுப்பில் 

கசியும் தேனை சேகரமாக்கும் கனவுகளின் பேரீசல்கள்

சுழன்று சுழன்று பறக்கும் நினைவின் பெருவண்டுகள்

2. ஆடை

பரந்த நிலவெளியை நீரில் நனைந்த உடையென 

வாரிச் சுருட்டி எழுந்த இவ்வுடலின்

நீல வண்ணப்பட்டாடை அவன் பார்வை விரித்த வானம்

எனைத் தன்னிரு கரங்களால் சுழற்றி இழுத்த விசையில்

எம்முடல்கள் நிலமொன்று விரித்து 

கொத்துக் கொத்தாய்க் கொன்றைப் பூக்கள் முளைத்தெழும்

பூ உதிர்ந்த வெளியில் காற்று சரசரத்துப் போகும்

உயிரைக் கவர்ந்து தந்த முத்தத்தில் 

பாறைகள் மீதாய்ச் சீறியேறி பெருமுழக்கத்துடன் வீழும்

பேரருவி பெருநிலவெளிகளில் பெருக்கெடுத்தோடும்

இடையறா முயக்கங்கள் இடையனின் கிடையோட்டிய

மேய்ச்சல் வெளிகளில் பசும்புற்களைப் பரப்பும்

மழை பெய்த நிலத்தை உழுதுழுது நடந்த

பயிர்க்கால்கள் போல யாக்கையெங்கும் வேரோடிய

ரோமங்கள் அவனைத் தேடித் தேடி அழைக்கும்

நிலவொளி வீசும் வானத்தை 

உடையாக்கித் தரும் ஈர அணைப்புகளில் 

உடலின் உயிர்ப்பிராணிகள்

கர்ச்சித்தெழும் கானகமாகும் கனவுகள் பெருகும்

3. உப்புக்கண்ணீர்

அந்தக் கடலாகி நிற்கும் அவள் கண்ணீரில்

எத்தனை ஆயிரம் அலைகளாய் எழும்பி நிற்கின்றன

அவளின் வேட்கைகளும் கேவல்களும் 

என்று அவள் அறியவே இல்லை

உப்பு நீரிலும் மடியா தாவரங்களை விளைவிக்கிறாள்

சப்தங்கள் அடங்கிய அவள் உலகத்தில்

புற வெளி அறியாத உயிர்களை உலவ விடுகிறாள்

பாறைகளை மோதி அறையும் அவள் கைகள்

கரையேறத் துடிக்கும் அவளின் மதலைகளை

கடலுக்குள் இழுத்து ஆழம் விளையாட அனுப்புகின்றன

தன் எல்லா பொக்கிஷங்களின் வண்ணங்களையும் மறுத்து

தன்னிடம் ஏதுமில்லை ஏதுமில்லை என கைவிரிக்கிறாள்

அவள் உறங்காமல் இயங்கிக் கொண்டே இருக்கிறாள்

உப்பாகிக் கரிக்கும் அவளை

இரத்தமாக்கி புரவிகளாக்கி எட்டுத்திக்குகளாக்கி

எழும் சூரியனை

தினம் தினம் பிரசவிக்கிறாள்

4. வீட்டிற்குள் வளரும் மரம்

அகத்தின் சுவர்களில் இதயத்தின் தரையில்

சுயவரலாற்றுப் புத்தகம் ஒன்று 

நூலாம்படை பூத்து வேர்களோடி கிடக்கிறது

அதை விரித்துப் பார்க்கும் துணிவில் 

வேர்களைப் பிய்த்தெடுக்கும் வன்முறை இல்லை

புத்தகம் தன்  இலட்சம் கைகளை விரித்துக் கொண்டு

நிமிர்ந்தெழுந்து நிற்கிறது கூரையை முட்டி மோதி

கைவிரித்த கிளைகளில் நான் கையூன்றி நகர்ந்த சம்பவங்கள்

சில குறிப்புகள் துளிர்த்து இலைகளாகி சில சருகுகளாகி

அந்தகாரத்தில் மிதந்தலைகின்றன

காற்று ஒரு பொழுதும் அதைத் தூக்கிச்செல்லாது

அதன் ஒரு கனியையும் எந்த அம்பும் வீழ்த்தாது

கூரை இடிந்து போகும் வரை மரம் வளரட்டும்

5. உப்புநீர்ச் சமுத்திரம்

அந்தச் சிட்டுக் குருவி செம்மாந்து திரிகிறது

நிறைய வானங்களை அது நீந்தி விட்டதாம்

இறைந்து கிடக்கும் நிலத்தின் பெருமூச்சுகளைத் 

தன் சிறு அலகால் கொத்தித் தின்றிருக்கிறதாம்

வேடனின் அம்புகள் வரைந்த ஆகாய அகழிகளை

லாகவாய்ப் பாய்ந்து கடந்து

சிரிப்பு கொப்புளிக்க திசை திரும்பியிருக்கிறதாம்

கதவுகளற்ற அதன் அரண்மனையில்

சூரியனின் கூச்சம் கூட தரை வீழ்வதில்லை

தன் ஒற்றை இறக்கையால் வானின் கூரைபிடித்து சுழற்றி 

அதை ஓர் நீர்க் குட்டையில் எறிந்துவிடவும் முடியும்

இப்பொழுதைய அதன் தாகமெல்லாம்

உப்புநீர்ச்சமுத்திரத்தை அப்படியே குடித்துவிடுவது

நீண்ட நேரமாக கடலின் மேலே 

நின்ற இடத்திலேயே சிறகை விரித்து நின்று

தலைகுப்புறப் பாய தயாராய் இருக்கிறது என்றாலும் 

கடல் ஒன்றும் அதன் மீது கோபித்துக் கொள்வதில்லை

6. நீர்நிலை

கரைவிரிந்த அந்த நீர்நிலை எப்பொழுதோ 

தன்னை ஒரு கண்ணாடிப் பாளமாக்கிக்  கொண்டது

தேக்கத்தையும் குழப்பத்தையும் துறந்த

நிசப்தமான ஓர் ஆடையை அணிந்து கொண்டது

அகண்ட வானத்தை அதன் சிறகு விரிக்கும் மேகங்களை 

நட்சத்திர விழிகளை ஏன் காயும் நிலவைக் கூட

தன்னில் பிரதிபலித்தது தண்ணீராய் நிறைந்தது

ஒரு பருந்து அதன் மேலே பறந்து செல்கையில்

தன் வழியாகப் பறக்க இன்னொரு வானம் தந்தது

சூரியன் முன் தன் பொற்காசுகளை வெளிப்படுத்தினாலும்

எவராலும் களவு கொள்ள முடியாத பொற்கலமென

அது தன்னை ஆழம் ஆக்கிக் கொண்டது

அதன் மீது நீளும் மரங்களின் கிளைகளில் 

ஊஞ்சல் ஆடும் பறவைகள் கால் நனைத்துக்கொள்கையிலும்

ஒரு கற்பனையான மீனை நகங்கொத்திப் போகையிலும்

சிரிப்பின் சிற்றலைகளால் நீர்நிலையை நிறைத்துக் கொள்கிறது

தன் அழகையே தான் பார்த்துக் கொள்ள

தன் அத்தனைக் கைகளாலும் தாமரைகளை உயரே நீட்டுகிறது

அக அழுக்குகளை இரையென தின்னும் மீன்களால்

அதன் அந்தரங்கம் நீரின் அரண்மனையாகிறது

தன் கரை வந்து சுமைகளை இறக்கி வைத்து

ஒரு சிரங்கை நீரள்ளிப் பருகப் போகும் பயணிக்காகத்

தன்னை எதனாலும் பழுது படுத்திக் கொள்ளாமல் காத்திருக்கிறது.

குட்டி ரேவதி

நன்றி: பஷீர், சுதீர் செந்தில்